۱۳۹۹-۰۳-۱۴، ۰۹:۰۲ ب.ظ
با توجه به رسیدن فصل گرما و استفاده بیشتر این روزهای ما از سیستم های تهویه مطبوع در این پست به معرفی چند سیستم تهویه مطبوع شاخص میپردازم. از تهویه مطبوع میتوان در هر دو محیط مسکونی و تجاری استفاده کرد. این فرایند برای خنک کردن و رطوبت زدایی اتاقهای پر از وسایل الکترونیکی تولیدکننده گرما، مانند سرورهای رایانه ای، و یا نگهداری برخی از محصولات حساس مانند آثار هنری نیز استفاده میشود.
سیستمهای تهویه مطبوع هوا شامل واحدهای AC مبتنی بر مبرد الکتریکی است که طیف وسیعی از جمله واحدهای کوچک خنککننده یک اتاق خواب کوچک، تا واحدهای عظیم نصب شده روی سقف برجهای اداری که میتوانند کل ساختمان را خنک کنند، در بر میگیرند. سرمایش معمولا از طریق یک چرخه تبرید بدست میآید، اما گاهی اوقات از تبخیر یا سرمایش آزاد استفاده میشود. سیستمهای تهویه مطبوع همچنین میتوانند بر اساس خشک کننده (مواد شیمیایی که رطوبت هوا را از بین میبرند) ساخته شوند.
نحوه عملکرد سیستم های تهویه مطبوع
سیستم های چرخه تبرید:
سرمایش در سیستمهای AC سنتی با استفاده از چرخه فشرده سازی بخار انجام میشود، که از گردش اجباری و تغییر فاز یک مبرد بین گاز و مایع برای انتقال گرما استفاده میکند.
چرخه چگالیده کردن بخار میتواند در یک واحد مجزا مانند کمپرسور، یا درون یک چیلر اتفاق بیافتد. که به تجهیزات خنککننده ترمینال از سمت تبخیرکننده آن، و به تجهیزات دفع گرما از سمت کندانسور آن وصل شده است.
سیستم های سرمایش تبخیری:
در آب و هوای بسیار خشک، کولرهای تبخیری مانند ایرواشر برای بهبود خنکی در هوای گرم بیشترین کارایی را دارند. یک کولر تبخیری وسیلهای است که هوای بیرون را از طریق یک پد مرطوب، مانند یک اسفنج بزرگ خیس شده با آب، جذب میکند. دمای هوای ورودی کاهش مییابد، ولی مرطوبتر نیز میشود. مقداری از گرمای هوای ورودی با تبخیر آب در پدهای مرطوب کولر به گرمای نهان تبدیل میشود. اگر هوای ورودی به اندازه کافی خشک باشد، نتایج آن میتوانند بسیار قابل توجه باشند.
کولرهای تبخیری در مواقعی که رطوبت زیاد باشد بازدهی مناسبی ندارند. برخلاف انواع دیگر سیستم های تهویه مطبوع، کولرهای تبخیری به هوای بیرون تکیه میکنند تا از طریق پدهای خنک کنندهای که هوا را خنک میکنند کنترل شوند. این هوای بیرونی خنکشده باید امکان این را داشته باشد تا هوای گرمتر درون خانه را از طریق یک دریچه خروجی، مانند درب باز یا پنجره باز به بیرون هدایت کند. این کولرها هزینه کمتری برای تهویه هوا دارند و از لحاظ مکانیکی، درک و نگهداری آنها ساده است.
سرمایش آزاد:
تهویه مطبوع را میتوان با فرآیندی به نام سرمایش آزاد نیز فراهم کرد که از پمپ استفاده میکند تا یک خنک کننده مانند هوا، آب یا مخلوط گلیکول آب از یک منبع سرما را به گردش درآورد، که به نوبه خود، برای انرژیای که از فضای خنک شده خارج شده است، به عنوان یک چاه گرمایی عمل میکند. وسایل ذخیرهسازی معمول، هوای بیرونی خنک، سفرههای زیر زمینی عمیق، یا توده سنگهای زیرزمینی طبیعی هستند که از طریق مجموعهای از سوراخها با قطر کوچک قابل دسترسی هستند.
برخی از سیستمهای دارای ظرفیت ذخیرهسازی اندک تهویه هوا ، سیستمهای ترکیبی هستند که در ابتدای دوره خنکسازی از سرمایش آزاد استفاده میکنند و در ادامه از یک پمپ حرارتی برای خنک کردن گردش ناشی از ذخیرهساز استفاده میکنند. پمپ حرارتی به این دلیل اضافه میشود که دمای ذخیرهساز در طی دوره سرمایش به تدریج افزایش مییابد و به این ترتیب اثربخشی آن کاهش مییابد.
سیستمهای سرمایش آزاد میتوانند از راندمان بسیار بالایی برخوردار باشند و برخی اوقات با ذخیره انرژی گرمایی فصلی (STES) ادغام میشوند تا اینکه بتوان از سرمای زمستان برای تهویه مطبوع تابستان استفاده کرد. سیستمهای سرمایش آزاد و ترکیبی، فناوری کاملی هستند.
منبع وبسایت ایمن تهویه الوند
سیستمهای تهویه مطبوع هوا شامل واحدهای AC مبتنی بر مبرد الکتریکی است که طیف وسیعی از جمله واحدهای کوچک خنککننده یک اتاق خواب کوچک، تا واحدهای عظیم نصب شده روی سقف برجهای اداری که میتوانند کل ساختمان را خنک کنند، در بر میگیرند. سرمایش معمولا از طریق یک چرخه تبرید بدست میآید، اما گاهی اوقات از تبخیر یا سرمایش آزاد استفاده میشود. سیستمهای تهویه مطبوع همچنین میتوانند بر اساس خشک کننده (مواد شیمیایی که رطوبت هوا را از بین میبرند) ساخته شوند.
نحوه عملکرد سیستم های تهویه مطبوع
سیستم های چرخه تبرید:
سرمایش در سیستمهای AC سنتی با استفاده از چرخه فشرده سازی بخار انجام میشود، که از گردش اجباری و تغییر فاز یک مبرد بین گاز و مایع برای انتقال گرما استفاده میکند.
چرخه چگالیده کردن بخار میتواند در یک واحد مجزا مانند کمپرسور، یا درون یک چیلر اتفاق بیافتد. که به تجهیزات خنککننده ترمینال از سمت تبخیرکننده آن، و به تجهیزات دفع گرما از سمت کندانسور آن وصل شده است.
سیستم های سرمایش تبخیری:
در آب و هوای بسیار خشک، کولرهای تبخیری مانند ایرواشر برای بهبود خنکی در هوای گرم بیشترین کارایی را دارند. یک کولر تبخیری وسیلهای است که هوای بیرون را از طریق یک پد مرطوب، مانند یک اسفنج بزرگ خیس شده با آب، جذب میکند. دمای هوای ورودی کاهش مییابد، ولی مرطوبتر نیز میشود. مقداری از گرمای هوای ورودی با تبخیر آب در پدهای مرطوب کولر به گرمای نهان تبدیل میشود. اگر هوای ورودی به اندازه کافی خشک باشد، نتایج آن میتوانند بسیار قابل توجه باشند.
کولرهای تبخیری در مواقعی که رطوبت زیاد باشد بازدهی مناسبی ندارند. برخلاف انواع دیگر سیستم های تهویه مطبوع، کولرهای تبخیری به هوای بیرون تکیه میکنند تا از طریق پدهای خنک کنندهای که هوا را خنک میکنند کنترل شوند. این هوای بیرونی خنکشده باید امکان این را داشته باشد تا هوای گرمتر درون خانه را از طریق یک دریچه خروجی، مانند درب باز یا پنجره باز به بیرون هدایت کند. این کولرها هزینه کمتری برای تهویه هوا دارند و از لحاظ مکانیکی، درک و نگهداری آنها ساده است.
سرمایش آزاد:
تهویه مطبوع را میتوان با فرآیندی به نام سرمایش آزاد نیز فراهم کرد که از پمپ استفاده میکند تا یک خنک کننده مانند هوا، آب یا مخلوط گلیکول آب از یک منبع سرما را به گردش درآورد، که به نوبه خود، برای انرژیای که از فضای خنک شده خارج شده است، به عنوان یک چاه گرمایی عمل میکند. وسایل ذخیرهسازی معمول، هوای بیرونی خنک، سفرههای زیر زمینی عمیق، یا توده سنگهای زیرزمینی طبیعی هستند که از طریق مجموعهای از سوراخها با قطر کوچک قابل دسترسی هستند.
برخی از سیستمهای دارای ظرفیت ذخیرهسازی اندک تهویه هوا ، سیستمهای ترکیبی هستند که در ابتدای دوره خنکسازی از سرمایش آزاد استفاده میکنند و در ادامه از یک پمپ حرارتی برای خنک کردن گردش ناشی از ذخیرهساز استفاده میکنند. پمپ حرارتی به این دلیل اضافه میشود که دمای ذخیرهساز در طی دوره سرمایش به تدریج افزایش مییابد و به این ترتیب اثربخشی آن کاهش مییابد.
سیستمهای سرمایش آزاد میتوانند از راندمان بسیار بالایی برخوردار باشند و برخی اوقات با ذخیره انرژی گرمایی فصلی (STES) ادغام میشوند تا اینکه بتوان از سرمای زمستان برای تهویه مطبوع تابستان استفاده کرد. سیستمهای سرمایش آزاد و ترکیبی، فناوری کاملی هستند.
منبع وبسایت ایمن تهویه الوند
